Λίγο έλεος δηλαδή

"Για το Πιαχόνι"

Αναζητώντας λίγο τραντ σκαρφάλωμα, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πεδίο του Διονύσου. Ο Κρις είχε πάει και παλιότερα. Εγώ ποτέ. Τα μόνα που ήξερα ήταν αυτά που είχα διαβάσει στον οδηγό. Το σημαντικότερο, ένα κλασικό "αγγλικό" πεδίο, χωρίς βύσματα. Πήραμε λοιπόν τα ρακ μας και κινήσαμε.

Μόλις φτάσμαμε στο πεδίο... χαστούκι. Τα πάντα γαζωμένα... Με τα πολλά αρχίζουμε και μεις να σκαρφαλώνουμε κάνοντας τα στραβά μάτια. Σκαρφαλώσαμε όλες τις φυσικές γραμμές με φυσικές ασφάλειες συμπεριλαμβανομένης και της φανταστικής και ανασφάλιστης κόψης, που σύμφωνα με τον οδηγό φέρει το όνομα "Σάικο κίλερ".

Το ρεσουμέ: Άλλο ένα παραδοσιακό πεδίο καρφώθηκε. Πως, από ποιον και γιατί, δεν γνωρίζω. Φαντάζομαι από κάποιον που έχει σκαρφαλώσει όλες τις άλλες διαδρομές στην Αττική και ήθελε να ολοκληρώσει τη συλλογή του.

"Σάικο κίλερ"