Πάνε 10+ χρόνια από τότε που αντίκρισα για πρώτη φορά την ορθοπλαγιά του Γκιγκίλου. Μαθητής λυκείου τότε, μας πήγαν πενταήμερη στην Κρήτη και μια μέρα θα πηγαίναμε στο φαράγγι της Σαμαριάς. Χαρά εγώ, θα περάσουμε ένα φαράγγι σκέφτηκα, που λίγα γνώριζα για αυτό αλλά όπως και να χει πωρωμένος αναρριχητής τότε θα ήταν κάτι ενδιαφέρον σκέφτηκα, βράχια θα 'χει, ωραία θα περάσουμε. Το πρωινό αυτής της μέρας μας βρίσκει σχεδόν όλους να κοιμόμαστε στο λεωφορείο, ήταν μεγάλη η προηγούμενη βραδιά βλέπετε.. Φτάνοντας στον Ομαλό πέφτει σύρμα πως κοντεύουμε, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο βάθος ένα βράχινο κωνικό όγκο μεγάλο, πολύ μεγάλο, τουλάχιστον 500+ μέτρα. Από μακριά φαινόταν θετικός αλλά όσο πλησιάζαμε όλο και πιο ενδιαφέρον γινόταν το σκηνικό. Κατεβαίνοντας απ' το λεωφορείο έχω μαγευτεί απ' αυτό που βλέπω, αισθάνομαι σα τον Χριστόφορο Κολόμβο που ανακάλυψε την Αμερική! Ρωτούσα δεξιά και αριστερά τους ντόπιους αν γνωρίζει κανείς τίποτε για διαδρομές αναρρίχησης αλλά απάντηση δεν έπαιρνα, σα να μην καταλάβαιναν τι έλεγα.
Αφού πέρασε ένα μισάωρο με εμένα να λιγουρεύομαι την ορθοπλαγιά και τους συμμαθητές μου να με κοροϊδεύουν λέγοντας μου "Χρήστο κοίτα κοίτα βράχια, άντε σκαρφάλωσε τα..", ήρθε η ώρα να φύγουμε. "Να φύγουμε, που να πάμε, το φαράγγι δε θα το περάσουμε?" ρώτησα "όχι ρε, να το δούμε ήρθαμε και να φύγουμε"! Φιάσκο σκέφτηκα, ήρθαμε απ' το Ρέθυμνο μέχρι εδώ μόνο και μόνο για να δούμε την είσοδο του εθνικού δρυμού! Τουλάχιστον εγώ είχα ανακαλύψει τη χαμένη Ατλαντίδα μου, μόνο που δεν ήξερα ούτε πως λέγεται αυτή η κορφή, ούτε καν σε πιο νομό της Κρήτης ήμασταν..
Αφού πέρασε ένα μισάωρο με εμένα να λιγουρεύομαι την ορθοπλαγιά και τους συμμαθητές μου να με κοροϊδεύουν λέγοντας μου "Χρήστο κοίτα κοίτα βράχια, άντε σκαρφάλωσε τα..", ήρθε η ώρα να φύγουμε. "Να φύγουμε, που να πάμε, το φαράγγι δε θα το περάσουμε?" ρώτησα "όχι ρε, να το δούμε ήρθαμε και να φύγουμε"! Φιάσκο σκέφτηκα, ήρθαμε απ' το Ρέθυμνο μέχρι εδώ μόνο και μόνο για να δούμε την είσοδο του εθνικού δρυμού! Τουλάχιστον εγώ είχα ανακαλύψει τη χαμένη Ατλαντίδα μου, μόνο που δεν ήξερα ούτε πως λέγεται αυτή η κορφή, ούτε καν σε πιο νομό της Κρήτης ήμασταν..
O Μου και ο Κου σε σχοινιά παραλλαγής της "8". Τα χρόνια πέρασαν και ποτέ δεν πήρα την απάντηση που αναζητούσα. Ίσως να μην το έψαξα πολύ, ίσως να ξεχάστηκε κι αυτή η ανάμνηση μαζί με πολλές άλλες από εκείνα τα αθώα σχολικά χρόνια που μόλις είχαν τελειώσει.. Ώσπου ήρθε η ώρα για μια ακόμη αποκάλυψη, αυτή τη φορά το καλοκαίρι του 2006 που μόλις είχαν τελειώσει τα σπουδαστικά μου χρόνια. Μερικούς μήνες πριν, το εν λόγω καλοκαίρι είχα την τύχη να γνωρίσω τη συμμορία των Κρητικών και κανονίσαμε να κατέβω για διακοπές στα Χανιά! Αφού με ξενάγησαν στις παραλίες και τα τριγύρω αναρριχητικά πεδία ήρθε η ώρα να με πάνε στους Πύργους του Γκιγκίλου, που τόσα πολλά είχα ακούσει. Μπαίνουμε λοιπόν σε ένα αυτοκίνητο με το Βασιλάκη και το Στέφανο και την ώρα που φτάνουμε στο οροπέδιο του Ομαλού τρώω τη σφαλιάρα της ζωής μου! Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως εδώ έχω ξαναέρθει, πως αυτή την εικόνα την έχω ξαναδεί αλλά δε θυμάμαι από που και πότε! H μέρα που πέρασε ήταν υπέροχη και αποκαλυπτική, όλες αυτές οι ιστορίες που άκουγα για αυτό το θρυλικό μέρος, το Γκίγκιλο πήραν σάρκα και οστά. Δε μπορούσα να πιστέψω πως τόσα χρόνια μετά δεν είχα καταλάβει πως αυτή η εικόνα που είχα δει τότε δεν ήταν η χαμένη Ατλαντίδα μου αλλά ο Γκίγκιλος και πως τον είχαν ανακαλύψει άλλοι πριν από εμένα!
Ο Στέλιος και ο Βασίλης σε ένα απ' τα βελόνια του Γκιγκίλου. Ο επόμενος χρόνος με βρίσκει φαντάρο στα Χανιά. Δεν είχα την τύχη να ξανανέβω στο βουνό και με την πρώτη ευκαιρία μπήκα στο αμάξι με σκοπό να βρω κάτι boulder εκεί τριγύρω που μου είχε πει ο Βασιλάκης, επ' ευκαιρία θα έριχνα και μια κλεφτή ματιά στο αγαπημένο μου βουνό. Ήταν η τρίτη φορά που το αντίκριζα και ένοιωσα ένα κάλεσμα πολύ έντονο, ευθύς αμέσως βγήκα απ' το αυτοκίνητο και άρχισα να περπατάω στο μονοπάτι, δίχως να πάρω ούτε νερό, ούτε υλικά, τίποτε.. Φτάνω στην πηγή τρέχοντας, κοιτάζω δεξιά το μονοπάτι που συνέχιζε προς την κορφή και αποφασίζω να λοξοδρομήσω προς την ορθοπλαγιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζω και σκαρφαλώνω ψάχνοντας το πιο εύκολο και λογικό δρομολόγιο προς την κορφή. Δε πέρασε μία ώρα και στεκόμουν για πρώτη μου φορά στην κορφή. Η χαρά μου απερίγραπτη..
Αυτό ήταν, είχα ερωτευτεί.. ένας έρωτας που βαστάει καλά μέχρι σήμερα και συνεχίζει να εξελίσσεται, ακόμη προσπαθώ να μάθω καλά αυτό το βουνό και τα μυστικά του. Κόψεις που δεν έχω ξαναδεί σε ελληνικά βουνά, σπιρούνια, σπηλαιοβάραθρα 400+ μέτρων στη μέση του πουθενά, σχισμές που αναβλύζουν παγωμένα αέρα, στέκια γυπαετών και αγριμιών... στο βορρά το Κρητικό πέλαγος και στο νότο το Λιβυκό, σκέτη μαγεία.
Αυτό ήταν, είχα ερωτευτεί.. ένας έρωτας που βαστάει καλά μέχρι σήμερα και συνεχίζει να εξελίσσεται, ακόμη προσπαθώ να μάθω καλά αυτό το βουνό και τα μυστικά του. Κόψεις που δεν έχω ξαναδεί σε ελληνικά βουνά, σπιρούνια, σπηλαιοβάραθρα 400+ μέτρων στη μέση του πουθενά, σχισμές που αναβλύζουν παγωμένα αέρα, στέκια γυπαετών και αγριμιών... στο βορρά το Κρητικό πέλαγος και στο νότο το Λιβυκό, σκέτη μαγεία.
Με το Στέλιο σε άνοιγμα διαδρομής στην ανατολική πλευρά. Κι όμως αυτό το τόσο μαγικό μέρος έχει παρεξηγηθεί απο πολλούς. Σπανίως το επισκέπτονται αναρριχητές έκτός Κρήτης και όσοι απ' αυτούς το έχουν επιχειρήσει έχουν μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τη δεκαετία του '60 μια παρέα απ' βορρά είχε ακούσει για τον Γκίγκιλο και αποφάσισε να κάνει μια αναγνωριστηκή επίσκεψη. Βαρβάτα ονόματα της εποχής εκέινης όπως ο Μπουντόλας, ο Κινατίδης, ο Σπανούδης επισκέφτηκαν το μέρος τότε και έμειναν άφωνοι με τις δυνατότητες του. Ένας νέος Όλυμπος είχε αποκαλυφθεί μπροστά τους και δε θα έφευγαν δίχως να κάνουν μια προσπάθεια. Ύστερα από μερικές μέρες περιμένοντας να έρθουν τα υλικά που τους είχε στείλει ο Φαίδων Γαληνός από Αθήνα σκαρφάλωσαν μερικές απ' τις πρώτες διαδρομές.
Δεν είναι τυχαίο που όταν έσκασε μύτη η συμμορία των Κρητικών είχε κάνει αρκετά μεγάλη εντύπωση, άμα έχεις ένα τέτοιο πεδίο μία ώρα απ' την πόρτα του σπιτιού σου όλα τα υπόλοιπα φαίνονται παιχνιδάκι. Αποκτάς άνεση στην παράλληλη κίνηση (αρκετά κομμάτια είναι έυκολο σκαρφάλωμα), μαθαίνεις να σκαρφαλώνεις γρήγορα (μιας και τα αναπτύγματα είναι μεγάλα και δε θες να κάνεις μπιβουάκ), εξοικειώνεσαι με τα σαθρά, μαθαίνεις να βάζεις φυσικές ασφάλειες, να κάνεις ρελέ, να βρίσκεις το σωστό δρομολόγιο.. Οι περισσότερες διαδρομές έχουν ανοιχτεί δίχως καν τη χρήση σφυριού, δεν υπάρχουν πουθενά μόνιμα ρελέ, ενδιάμεσες ασφάλειες βρίσκεις σε ελάχιστα περάσματα, εκεί που πραγματικά είναι απαραίτητες. Οι περισσότερες από δαύτες είναι καρπός του Σήφη Πενταράκη ο οποίος εδώ και 20 χρόνια σκαρφαλώνει ασταμάτητα στο Γκίγκιλο άλλοτε με σχοινοσύντροφο κι άλλοτε χωρίς. Το 2010 είχαμε ανοιξει με το φίλο Νίκο Καλατζάκη μία διαδρομή στα πιο κάθετα και δύσκολα κομμάτια της ορθοπλαγιάς (περισσότερες πληροφορίες εδώ). Στο τέλος της περιπέτειας μας πήγαμε στη Σούγια να βρούμε το Σήφη και να του πούμε για τη νέα μας διαδρομή. Όταν του είπαμε πως είχαμε πάρει τρυπάνι για το άνοιγμα, μας είπε δυσαρεστημένος πως είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Είχε δίκιο, δίχως αυτό θα βάζαμε σίγουρα λιγότερες ασφάλειες μιας και δε θα είχαμε αυτή την ευκολία.. τι σου κάνει η τεχνολογία.
Δεν είναι τυχαίο που όταν έσκασε μύτη η συμμορία των Κρητικών είχε κάνει αρκετά μεγάλη εντύπωση, άμα έχεις ένα τέτοιο πεδίο μία ώρα απ' την πόρτα του σπιτιού σου όλα τα υπόλοιπα φαίνονται παιχνιδάκι. Αποκτάς άνεση στην παράλληλη κίνηση (αρκετά κομμάτια είναι έυκολο σκαρφάλωμα), μαθαίνεις να σκαρφαλώνεις γρήγορα (μιας και τα αναπτύγματα είναι μεγάλα και δε θες να κάνεις μπιβουάκ), εξοικειώνεσαι με τα σαθρά, μαθαίνεις να βάζεις φυσικές ασφάλειες, να κάνεις ρελέ, να βρίσκεις το σωστό δρομολόγιο.. Οι περισσότερες διαδρομές έχουν ανοιχτεί δίχως καν τη χρήση σφυριού, δεν υπάρχουν πουθενά μόνιμα ρελέ, ενδιάμεσες ασφάλειες βρίσκεις σε ελάχιστα περάσματα, εκεί που πραγματικά είναι απαραίτητες. Οι περισσότερες από δαύτες είναι καρπός του Σήφη Πενταράκη ο οποίος εδώ και 20 χρόνια σκαρφαλώνει ασταμάτητα στο Γκίγκιλο άλλοτε με σχοινοσύντροφο κι άλλοτε χωρίς. Το 2010 είχαμε ανοιξει με το φίλο Νίκο Καλατζάκη μία διαδρομή στα πιο κάθετα και δύσκολα κομμάτια της ορθοπλαγιάς (περισσότερες πληροφορίες εδώ). Στο τέλος της περιπέτειας μας πήγαμε στη Σούγια να βρούμε το Σήφη και να του πούμε για τη νέα μας διαδρομή. Όταν του είπαμε πως είχαμε πάρει τρυπάνι για το άνοιγμα, μας είπε δυσαρεστημένος πως είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Είχε δίκιο, δίχως αυτό θα βάζαμε σίγουρα λιγότερες ασφάλειες μιας και δε θα είχαμε αυτή την ευκολία.. τι σου κάνει η τεχνολογία.
 Στο "Wc του γύπα".. Σταθμός τον αετών για να κάνουν την ανάγκη τους.. |  Ανοίγοντας την "Billy's smile".. |
Όπως και να χει το βουνό είναι εκεί και σας περιμένει όλους να πάτε να το σκαρφαλώσετε, και για να το κάνουμε λίγο πιο εύκολο είπαμε με τα κρητικόπουλα να οργανώσουμε μία μίνι αναρριχητική συνάντηση για τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Περισσότερα θα ανακοινωθούν σύντομα.. μέχρι τότε πάρτε μία γεύση από το βουνό.
RSS Feed
