Μπαίνω στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και το μάτι μου πέφτει στο περιοδικό Ανεβαίνοντας. Πριν μερικούς μήνες είχα ξεκινήσει αναρρίχηση και από εκείνη τη μέρα οτιδήποτε είχε να κάνει με τον «χώρο» με έλκυε σαν μαγνήτης. Χωρίς καν να το σκεφτώ το έβαλα στο «καλάθι των αγορών». Ξεκίνησα να το διαβάζω μόλις βγήκα από το ψιλικατζίδικο. Στην τέταρτη σελίδα το μάτι μου έπεσε στο «γράμμα από τα Κουνουπιδιανά», το οποίο είχε γράψει ο «Πρόεδρος». Μεταξύ άλλων νέων της «συμμορίας των Κρητικών», όπως την αποκαλούσε, ανέφερε και ένα γεγονός που είχε συμβεί στον Πλακιά Ρεθύμνου. Το γνωστό και εντυπωσιακό κάθετο αναρριχητικό πεδίο, το οποίο φυσικά τότε ακόμα δεν είχα επισκεφτεί. Έγραφε, λοιπόν, ότι κάποιος «γάζωσε» με πλακέτες τις διαδρομές που είχαν ανοίξει άγνωστοι Γερμανοί με φυσικές ασφάλειες και καρφιά. Σύμφωνα με την αναρριχητική ηθική κακώς έπραξε και θα έπρεπε να τις απομακρύνει από το βράχο. Εγώ τότε ούτε τις διαδρομές γνώριζα, ούτε το πεδίο, ούτε τους αναρριχητές, αλλά ούτε και τα ethics της αναρρίχησης. Πάντως, αυτά που ανέφερε ο «Πρόεδρος» μου φάνηκαν σωστά και μέσα μου συμφώνησα με το άρθρο.
Ο καιρός πέρασε και φυσικά επισκέφτηκα το πεδίο και σκαρφάλωσα τις εν λόγω διαδρομές. Ταυτόχρονα γνώρισα και τους αναρριχητές του νησιού και το «παρασκήνιο» του εν λόγω γεγονότος. Ο Πλακιάς είναι ένα αναρριχητικό πεδίο με χαρακτηριστικό το κάθετο σκαρφάλωμα, κυρίως σε σχισμές ή σε πλάκα με τακάκια. Οι σχισμές ασφαλίζονται σχετικά εύκολα με καρύδια-friend, ενώ οι πλάκες αντίθετα, φαντάζουν αδύνατο να σκαρφαλωθούν παραδοσιακά. Οι περισσότερες διαδρομές του πεδίου έχουν πάμπολλες επαναλήψεις με κολακευτικά σχόλια για την αισθητική τους. Αντίθετα, οι trad επαναλήψεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έχουν σκαρφαλωθεί όλες οι σχισμές μέχρι 7α+ από 2-3 αναρριχητές. Με αφορμή αυτές τις επαναλήψεις, το δίλημμα, αν δηλαδή, καλώς ή κακώς καρφώθηκαν αυτές οι διαδρομές των άγνωστων Γερμανών, ερχόταν στην επικαιρότητα των συζητήσεων που ακολουθούσαν. Οι γνώμες διάφορες, οι θεωρίες πολλές και τα ερωτήματα αναπάντητα… Οι διαδρομές αυτές είναι η Αριάδνη, σχισμή 6b, όπου ακόμα έχει ένα παλιό σχισμόκαρφο σφηνωμένο, ο Μινώταυρος 7b, πλάκα από τα must do στη βαθμολογία της και στην Κρήτη. Και αυτή έχει ένα καρφί σφηνωμένο σε μια σχισμούλα. Και τέλος, η Φόδελε των Κορρέ-Σωτηράκη, που είχε ανοιχτεί με παραδοσιακή ασφάλιση.
Ένα από τα ερωτήματα που έμενε αναπάντητο ήταν αν τελικά οι άγνωστοι Γερμανοί κατάφεραν να σκαρφαλώσουν τον Μινώταυρο trad με ένα καρφί. Μπαμ! Η ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν θα έφευγε. Η προσεκτική παρατήρηση της διαδρομής για το πού θα μπορούσα να τοποθετήσω τα καρυδάκια μου, μου αποκάλυψε τους σκουριασμένους κώνους που έχουν μείνει μέσα στο βράχο. Αυτό σημαίνει ότι υπήρχαν βύσματα παλαιότερα, τουλάχιστον 4 ή 5, τα οποία εκ των υστέρων αφαιρέθηκαν. Άνθραξ ο θησαυρός και τζάμπα και η ίντριγκα;! Όχι και τόσο τζάμπα, γιατί 4 βύσματα και 1 καρφί είναι γενναία ασφάλιση και γενναία επανάληψη της διαδρομής ακόμα και σήμερα. Αλλά ούτε και ο προβληματισμός και οι συζητήσεις έγιναν τζάμπα, και μάλλον είναι και το σημαντικότερο.
Και τώρα που οι πλακέτες σκούριασαν…; Ευτυχώς που υπάρχουν και τα καρυδάκια…
Βασίλης Κουτούπης
RSS Feed
