«Ρε συ τι ωραία ορθοπλαγιά που είναι αυτή!
Λες να έχουν ανοιχτεί διαδρομές εκεί?»
« Φαντάσου να τη σκαρφαλώσουμε κάποτε…»
Ναι ο διάλογος αυτός αναφερόταν στην επιβλητική ορθοπλαγιά του Κούβελου κάθε φορά που τον αντικρίζαμε παιρνώντας από το Ζεμενό είτε με το ski bus είτε με το ΚΤΕΛ πηγαίνοντας σε κάποιο από τα γύρω βουνά.
Δε πέρασε πολύς καιρός μέχρι να βρούμε πληροφορίες για αυτόν, τις διαδρομές του, την ιστορία που είχαν γράψει και γράφουν έλληνες αναρριχητές και όχι μόνο πάνω στα βράχια του και φυσικά για την «Αγνώστων», την πιο κλασσική του πεδίου που ανοίχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘’80 από τον Δημήτρη Κορρέ και τον Γιώργο Μαρτζούκο οι οποίοι βρήκαν κάτι καρφιά σκαρφαλώνοντας τη διαδρομή, ενδεχομένως από γερμανούς αναρριχητές, εξού και το όνομα της διαδρομής.
Αφού λοιπόν συλλέξαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό και… «εμπειρία» (χαχαχαχαχαχα) είπαμε ότι ήρθε η ώρα να πάμε να δοκιμάσουμε τις δυνατότητες μας στην διαδρομή αυτή! Μαζεύοντας όσα beta μπορούσαμε, σχεδιάζοντας το πώς θα κινηθούμε στη διαδρομή, απαριθμώντας τα χειρότερα σενάρια και σημειώνοντας τα υλικά που χρειαζόμασταν, είμασταν σχεδόν έτοιμοι για τη πρώτη περιπέτεια μας σε μια σοβαρή βουνίσια διαδρομή? Μάλλον όχι…έπρεπε να λάβουμε υπόψιν μας και τη πρόσβαση με το αυτοκίνητο! Βασικό πρόβλημα: Δεν έχουμε αυτοκίνητο! Το πλάνο λοιπόν ήταν να κατέβουμε με το ΚΤΕΛ στο Ζεμενό και να ανέβουμε με τα πόδια τον χωματόδρομο των 22km μέχρι τη βάση της διαδρομής που μάλλον θα βρούμε πηγή με νερό όπου και θα κατασκηνώσουμε…η ομάδα: Ο Παναγής και εγώ. Ευχάριστο δεν ακούγεται? Μια μέρα όμως κατά τη διάρκεια της απογευματινής προπόνησης μας στη πίστα εμφανίζεται ο από μηχανής θεός Γιώργος ο οποίος με το που ακούει για την ιδέα μας είναι ήδη στο σπίτι του και ετοιμάζεται βάζοντας το αυτοκίνητο!
Σάββατο 12 Απριλίου λοιπόν αναχωρούμε και οι τρεις από Αθήνα για τον Παρνασσό, φθάνοντας στο Ζεμενό και ανεβαίνοντας όσο γίνεται με το αυτοκίνητο κοντά σε μια λάκκα στο δυτικό άκρο της ορθοπλαγιάς , δυστυχώς ο κλασσικός χωματόδρομος από τα ανατολικά δεν ήταν βατός για το καημένο το Clio, όπου στήσαμε τις σκηνές μας, ανάψαμε φωτιά και περάσαμε το βράδυ υπό τη μελωδία από το Γιουκαλίλι του Παναγή…το πρωί λοιπόν θα φεύγαμε με τον Παναγή για τη προσπάθεια μας και ο Γιώργος για τη κορυφογραμμή του βουνού.
Ήρθε η ώρα λοιπόν! Ξύπνημα στις 04:00 υπό το φως του φεγγαριού που έκανε την ορθοπλαγιά να λάμπει απόκοσμα, γρήγορες ετοιμασίες και φύγαμε για τη πρόσβαση. Περπατώντας πρώτα στον χωματόδρομο κατά μήκος της ορθοπλαγιάς και έπειτα τραβερσάροντας εκτός μονοπατιού στο σκοτεινό δάσος και τις απότομες σάρες, φθάνουμε μετά από λίγο scrambling στην υποτιθέμενη είσοδο της διαδρομής…αριστερά μας η στέγη και ευθεία πάνω η απαιτητική πλάκα με τα καρφιά που ελπίζαμε ότι μάλλον απλά δε φαίνονται από κάτω. Το ανάγλυφο πάντως ταίριαζε με το σκίτσο. Με το πρώτο φως του ηλίου δενόμαστε και ξεκινάει ο Παναγής για τη πρώτη σχοινιά, αν και ο καιρός συννεφιασμένος ήμασταν γεμάτοι αισιοδοξία. Μετά από λίγα μέτρα αναρρίχησης φτάνει στη πλάκα γύρω στο VI+ που υποτίθεται πως έχει τα καρφιά…που είναι τα καρφιά? Καρφιά δεν υπήρχαν…εκτός από το γεγονός ότι ο καιρός είχε κλείσει και οι φυσικές ασφάλειες μέχρι εκεί ήταν άθλιες(το friend είχε σφηνώσει απλά σε λάσπη λόγω της βροχής) έπρεπε να καταρριχηθεί. Ευτυχώς πατάει στο έδαφος σώος και ξεκινάω να οδηγήσω μετα από 2 ώρες μια άλλη παραλλαγή εισόδου με τη σειρά μου στη διαδρομή την στιγμή που ξεκινάει να βρέχει πάλι όμως…Ήταν πια πολύ αργά, τα βράχια ήταν βρεγμένα, είχαμε μουσκέψει και αν ξεκινάγαμε τώρα και βρίσκαμε την είσοδο θα μας έπαιρνε ίσως η νύχτα στην εκτεθειμένη τραβέρσα της τελευταίας σχοινιάς της διαδρομής. Δυστυχώς ή ευτυχώς έπρεπε να εγκαταλείψουμε. Είμασταν σε λάθος σημείο; Τα καρφιά έχουν εξαφανιστεί; Δεν το ξέραμε. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε κάτω από τη «Νεροσυρμή» η οποία ήταν όμοια με νεροτσουλήθρα λόγω του νερού. Βρισκόμασταν κάτω από την ορθοπλαγιά και τη διαδρομή που ονειρευόμασταν τόσο καιρό κοιτάζοντας την από τη βάση της με το σκεπτικό ότι θα μπορούσαμε να τη σκαρφαλώναμε εκείνη τη στιγμή…η ένταση από το σκαρφάλωμα δεν μας είχε εγκαταλείψει ακόμα, ο ενθουσιασμός μας όμως είχε πάρει αρνητικές τιμές…έπρεπε να το πάρουμε απόφαση. Καταλήξαμε να κάνουμε bouldering σε κάτι σπασμένα μπλόκια γελώντας με την όλη κατάσταση…προτού επιστρέψουμε στη κατασκήνωση ρίχνοντας όλο και μια ματιά στην ορθοπλαγιά που την έκρυβαν τα σύννεφα. Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μας συνάντηση με τον Κούβελο. Το σίγουρο είναι πως θα υπάρξει και δεύτερη και ακόμα και τρίτη συνάντηση αν χρειαστεί... τι νόημα έχει ο στόχος ούτως ή άλλως αν δεν συμπεριληφθεί η προσπάθεια που απαιτεί; Να ένας στόχος λοιπόν έτσι ώστε να συνεχίσουμε να σκαρφαλώνουμε!
Λες να έχουν ανοιχτεί διαδρομές εκεί?»
« Φαντάσου να τη σκαρφαλώσουμε κάποτε…»
Ναι ο διάλογος αυτός αναφερόταν στην επιβλητική ορθοπλαγιά του Κούβελου κάθε φορά που τον αντικρίζαμε παιρνώντας από το Ζεμενό είτε με το ski bus είτε με το ΚΤΕΛ πηγαίνοντας σε κάποιο από τα γύρω βουνά.
Δε πέρασε πολύς καιρός μέχρι να βρούμε πληροφορίες για αυτόν, τις διαδρομές του, την ιστορία που είχαν γράψει και γράφουν έλληνες αναρριχητές και όχι μόνο πάνω στα βράχια του και φυσικά για την «Αγνώστων», την πιο κλασσική του πεδίου που ανοίχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘’80 από τον Δημήτρη Κορρέ και τον Γιώργο Μαρτζούκο οι οποίοι βρήκαν κάτι καρφιά σκαρφαλώνοντας τη διαδρομή, ενδεχομένως από γερμανούς αναρριχητές, εξού και το όνομα της διαδρομής.
Αφού λοιπόν συλλέξαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό και… «εμπειρία» (χαχαχαχαχαχα) είπαμε ότι ήρθε η ώρα να πάμε να δοκιμάσουμε τις δυνατότητες μας στην διαδρομή αυτή! Μαζεύοντας όσα beta μπορούσαμε, σχεδιάζοντας το πώς θα κινηθούμε στη διαδρομή, απαριθμώντας τα χειρότερα σενάρια και σημειώνοντας τα υλικά που χρειαζόμασταν, είμασταν σχεδόν έτοιμοι για τη πρώτη περιπέτεια μας σε μια σοβαρή βουνίσια διαδρομή? Μάλλον όχι…έπρεπε να λάβουμε υπόψιν μας και τη πρόσβαση με το αυτοκίνητο! Βασικό πρόβλημα: Δεν έχουμε αυτοκίνητο! Το πλάνο λοιπόν ήταν να κατέβουμε με το ΚΤΕΛ στο Ζεμενό και να ανέβουμε με τα πόδια τον χωματόδρομο των 22km μέχρι τη βάση της διαδρομής που μάλλον θα βρούμε πηγή με νερό όπου και θα κατασκηνώσουμε…η ομάδα: Ο Παναγής και εγώ. Ευχάριστο δεν ακούγεται? Μια μέρα όμως κατά τη διάρκεια της απογευματινής προπόνησης μας στη πίστα εμφανίζεται ο από μηχανής θεός Γιώργος ο οποίος με το που ακούει για την ιδέα μας είναι ήδη στο σπίτι του και ετοιμάζεται βάζοντας το αυτοκίνητο!
Σάββατο 12 Απριλίου λοιπόν αναχωρούμε και οι τρεις από Αθήνα για τον Παρνασσό, φθάνοντας στο Ζεμενό και ανεβαίνοντας όσο γίνεται με το αυτοκίνητο κοντά σε μια λάκκα στο δυτικό άκρο της ορθοπλαγιάς , δυστυχώς ο κλασσικός χωματόδρομος από τα ανατολικά δεν ήταν βατός για το καημένο το Clio, όπου στήσαμε τις σκηνές μας, ανάψαμε φωτιά και περάσαμε το βράδυ υπό τη μελωδία από το Γιουκαλίλι του Παναγή…το πρωί λοιπόν θα φεύγαμε με τον Παναγή για τη προσπάθεια μας και ο Γιώργος για τη κορυφογραμμή του βουνού.
Ήρθε η ώρα λοιπόν! Ξύπνημα στις 04:00 υπό το φως του φεγγαριού που έκανε την ορθοπλαγιά να λάμπει απόκοσμα, γρήγορες ετοιμασίες και φύγαμε για τη πρόσβαση. Περπατώντας πρώτα στον χωματόδρομο κατά μήκος της ορθοπλαγιάς και έπειτα τραβερσάροντας εκτός μονοπατιού στο σκοτεινό δάσος και τις απότομες σάρες, φθάνουμε μετά από λίγο scrambling στην υποτιθέμενη είσοδο της διαδρομής…αριστερά μας η στέγη και ευθεία πάνω η απαιτητική πλάκα με τα καρφιά που ελπίζαμε ότι μάλλον απλά δε φαίνονται από κάτω. Το ανάγλυφο πάντως ταίριαζε με το σκίτσο. Με το πρώτο φως του ηλίου δενόμαστε και ξεκινάει ο Παναγής για τη πρώτη σχοινιά, αν και ο καιρός συννεφιασμένος ήμασταν γεμάτοι αισιοδοξία. Μετά από λίγα μέτρα αναρρίχησης φτάνει στη πλάκα γύρω στο VI+ που υποτίθεται πως έχει τα καρφιά…που είναι τα καρφιά? Καρφιά δεν υπήρχαν…εκτός από το γεγονός ότι ο καιρός είχε κλείσει και οι φυσικές ασφάλειες μέχρι εκεί ήταν άθλιες(το friend είχε σφηνώσει απλά σε λάσπη λόγω της βροχής) έπρεπε να καταρριχηθεί. Ευτυχώς πατάει στο έδαφος σώος και ξεκινάω να οδηγήσω μετα από 2 ώρες μια άλλη παραλλαγή εισόδου με τη σειρά μου στη διαδρομή την στιγμή που ξεκινάει να βρέχει πάλι όμως…Ήταν πια πολύ αργά, τα βράχια ήταν βρεγμένα, είχαμε μουσκέψει και αν ξεκινάγαμε τώρα και βρίσκαμε την είσοδο θα μας έπαιρνε ίσως η νύχτα στην εκτεθειμένη τραβέρσα της τελευταίας σχοινιάς της διαδρομής. Δυστυχώς ή ευτυχώς έπρεπε να εγκαταλείψουμε. Είμασταν σε λάθος σημείο; Τα καρφιά έχουν εξαφανιστεί; Δεν το ξέραμε. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε κάτω από τη «Νεροσυρμή» η οποία ήταν όμοια με νεροτσουλήθρα λόγω του νερού. Βρισκόμασταν κάτω από την ορθοπλαγιά και τη διαδρομή που ονειρευόμασταν τόσο καιρό κοιτάζοντας την από τη βάση της με το σκεπτικό ότι θα μπορούσαμε να τη σκαρφαλώναμε εκείνη τη στιγμή…η ένταση από το σκαρφάλωμα δεν μας είχε εγκαταλείψει ακόμα, ο ενθουσιασμός μας όμως είχε πάρει αρνητικές τιμές…έπρεπε να το πάρουμε απόφαση. Καταλήξαμε να κάνουμε bouldering σε κάτι σπασμένα μπλόκια γελώντας με την όλη κατάσταση…προτού επιστρέψουμε στη κατασκήνωση ρίχνοντας όλο και μια ματιά στην ορθοπλαγιά που την έκρυβαν τα σύννεφα. Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μας συνάντηση με τον Κούβελο. Το σίγουρο είναι πως θα υπάρξει και δεύτερη και ακόμα και τρίτη συνάντηση αν χρειαστεί... τι νόημα έχει ο στόχος ούτως ή άλλως αν δεν συμπεριληφθεί η προσπάθεια που απαιτεί; Να ένας στόχος λοιπόν έτσι ώστε να συνεχίσουμε να σκαρφαλώνουμε!
RSS Feed
