Ήρθε η ώρα λοιπόν για αυτή την κλασική ιστορική διαδρομή στον επιβλητικό φυσικό ουρανοξυστη της Cima Grande των Δολομιτών! Ο καιρός ίσως να είναι μαζί μας, παρόλα αυτά φεύγουμε με τον Matthias το βράδυ της Κυριακής από το Innsbruck και σε δυο ώρες είμαστε στο πάρκινγκ του καταφυγίου Auronzo μελετώντας τη κατάβαση από τη νοτιά πλευρά της Cima Grande.
Οι βορινές του Tre Cime Di Lavaredo το ξημέρωμα.
Ξυπνημα στις 4.30 λοιπόν για να προλάβουμε να μη γίνουμε αλεξικέραυνα στην κορυφή το μεσημέρι λόγω πιθανής καταιγίδας στην περιοχή και γρήγορα με καλή ψυχολογία άλλα και σεβασμό ξεκινάμε την πρόσβαση για τη διαδρομή.
Μια χιονούρα, μια εύκολη ράμπα 80μ και μπορούμε πια να δεθούμε για την πρώτη δύσκολη σχοινιά! Μια τραβέρσα σε παλιά καρφιά γύρω στο VII... και κάπως έτσι έπονται και οι υπόλοιπες 6 σχοινιές στο αρνητικό κομμάτι της ορθοπλαγιάς το οποίο πραγματικά είναι ένα εκτεθειμένο όνειρο από σχισμές, δίεδρα, στέγες και κάθετους τοίχους!
Κι εκεί που νομίζαμε ότι οι δυσκολίες τελειώσαν μόλις βγήκαμε από το κάθετο κομμάτι της διαδρομής, δεν είχαμε ιδέα ότι θα κάνουμε μπάνιο σε καταρράκτη, στις υγρές καμινάδες και τα δίεδρα που μας περιμέναν. Δεν αργήσαμε λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε οτι αυτό ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι της γραμμής προσπερνώντας και 2 μπιβουάκ με παρατημένες αλουμινοκουβέρτες και γεμάτα σκουπίδια μάλλον από χειμερινές επαναλήψεις... μάλλον!
Κι εκεί που νομίζαμε ότι οι δυσκολίες τελειώσαν μόλις βγήκαμε από το κάθετο κομμάτι της διαδρομής, δεν είχαμε ιδέα ότι θα κάνουμε μπάνιο σε καταρράκτη, στις υγρές καμινάδες και τα δίεδρα που μας περιμέναν. Δεν αργήσαμε λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε οτι αυτό ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι της γραμμής προσπερνώντας και 2 μπιβουάκ με παρατημένες αλουμινοκουβέρτες και γεμάτα σκουπίδια μάλλον από χειμερινές επαναλήψεις... μάλλον!
Το δίεδρο της 13ης σχοινιάς. Ευτυχώς καταφέρνουμε να σκαρφαλώσουμε αυτό το κομμάτι και μας περιμένει η έξοδος από κει σε μια πολύ ευχάριστη τραβέρσα πριν την τελευταία σχοινιά! Μετά από 9 ώρες αναρρίχησης καβαλάω το ζωνάρι της εξόδου της διαδρομής και φωνάζω δυνατά γεμάτος ευτυχία και ανακούφιση: Matthias, Stand (ρελέεε)!! … 6.7.2015 κι ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα, αφού φάγαμε κανα 10λεπτο λόγω των παλιογερμανικών με συνδυασμό βαυαρικής διαλέκτου, δυνατών ανέμων και 50 μέτρων μεταξύ μας για να καταλάβω οτι ήθελε να τραβήξω απλά λίγο σχοινί που είχε σφηνώσει! Αν και κορυφή αποφασίσαμε να μην πάμε (ευτυχώς!) λόγω ύποπτων συννέφων από τα βόρεια, βρήκαμε τα ραπέλ της via normale γρήγορα και εύκολα και με το που φτάσαμε στο πάρκινγκ ξεκίνησε να ρίχνει κεραυνούς στις κορυφές... that was close! Ήδη μιλάγαμε για το επόμενο ''όνειρο'' εκεί! Όσον αφορά τις εντυπώσεις η διαδρομή ήταν ένα μουσείο με ξύλινα καρύδια, κόμπους σε σχισμές και καρφιά από το 1933! Πραγματικά αναρωτιέσαι τι θέληση και γενναιότητα είχαν εκείνη την εποχή!
RSS Feed
